Dervis, kapi önünde ve esiginde duran kisidir. Dervisin durdugu yer, dergah kapisinin önüdür. Bu dergah; zahirde bir bina, hakikatte ise Hakk’in huzurudur. Bu huzur makamina, ulu dergah; ulu dergahin sahibine de Ulu Padisah denilmistir. Dervisin yönü ise kendine yar bildigi ve rizasini diledigi yaratanadir. Kelime anlamindan da anlasilacagi üzere dervis olmak, öncelikle bir durus sahibi olmaktir. Durdugu yeri -ikameti- ve döndügü yönü -istikameti- belli olmaktir. Dervislik, her yerde degil bir yerde durmak, her yöne degil bir yöne yönelmektir. Yalan yerleri ve yönleri terk etmektir, -tevbe-. Durulan mekanlar görüntüde farkli olsa da -kesret-, her mekani sahibinden dolayi bir -vahdet- bilmektir. Her neye bakilsa, sahibini görmektir. Dervislik, arinmak için bir arayis, durulmak ve dirilmek için gönüllü -mürit/talip- ve gönülle yapilan bir yürüyüs ve yürünen yolda durustur. Dervisin durusu, kendi varligini tanimak -marifet- ve var edene varmak -vuslat- içindir. (Yazinin tamami derginin Aralik, 2019 sayisinda.)