Bugün yerküreyi fesada ve uçurumlara sürükleyen Bati uygarligi veya teknolojik medeniyet; insani tüm metafizik çagrilara, en önemlisi de Islamî bir teklife muhatap olmayacak bir hâle getirdi. Maalesef insanlarin büyük çogunlugu artik ötelerden gelen sesleri duyamiyor, kalbi o çagrilari hissedemiyor bile. Bu vahsi uygarligin insana yaptigi en büyük kötülüklerin basinda bu manevi suikast gelmektedir. Insani insanligindan uzaklastiran bu taarruz, gittikçe yogunlasmakta ve artmaktadir. Iste Islam’in fitrat çagrisi da burada hakiki ve hayati anlamini bulmaktadir. Islam tam da bu yüzden israrla insani, önce fitratina döndürmeyi, sonrasinda da o fitrata teklifte bulunmayi hedeflemektedir.
Bununla birlikte din yani Islam, fitrati bozulmus olsa bile insana seslenmekten vazgeçmemektedir. Denilebilir ki, dinî mesajin en büyük anlamlarindan birisi; insani fitrat üzere tutma gayretini israrla göstermesinde belirginlesmektedir. Mükellefiyetler dedigimiz Allah’in insana yükledigi sorumluluklar; insani, üzerine yaratildigi hakikat olan fitratina sadik kalmasini temin eden, yani insani gerçek anlamda insan tutmaya imkân saglayan lütuflar ve ikramlardir. Insan ancak vahyin rehberliginde özünü yani fitratini koruyabilir zira.
Günümüz dünyasinda karsilastigimiz problemlerin basinda; insanin ve en genis anlamiyla varligin fitratina yönelik müdahalelerin artmis olmasi gelmektedir. Tam da bu sebeple din, insana bir yük yüklemek için degil, onu korumak ve savunmak için birtakim emirler ve yasaklarla onu çerçevelemekte, aslinda koruma kalkani altina almaktadir. Insan, o çerçevenin içinde kaldigi kadar hakiki insan kalir. Sinirlara riayet ettigi ölçüde güvende, mutlu ve huzurlu olur. Dolayisiyla dinin bu noktadaki en hayati katkisi; öncelikle insani fitratina, özüne, üzerine yaratildigi hakikatine döndürmek, sonrasinda da orada tutmak olarak özetlenebilir. Bu da insanin kendi basina altindan kalkabilecegi bir durum degildir. Bundan dolayi insanin dine yani Allah’tan gelen haberlere ve habercilere her zaman ihtiyaci olmustur. Bundan sonra da hep olacaktir. Ve tam da bu sebepten, insan nefes alip verdigi sürece mükellefiyet devam etmektedir.
Din sayesinde insanlar, sahip olduklari iradeyi ve akli dogru ve yararli kullanmayi ögrenirler. Belirledigi birtakim ilkelerle din, insanin bütün hayatini bir tutarlilik ve bütünlük içinde sürdürmesini temin eder. Insana haddini asmamasini ögütler; faniligini ve acizligini ona her firsatta hatirlatir. Bu uyarilar ve ilkelerle insan, kendi insanliginin suurunda kalarak dünya yolculugunu sürdürür. Yine din, insana bir öte hayatin varligini bildirir; orada hesaba çekilecegini, yanlislarindan dolayi cezalandirilacagini, dogrularinin da mükâfatlandirilacagini haber verir. Dolayisiyla bir müeyyide ve mükâfat belirler. Bu vaadler ve tehditler insanin bütün davranislarinda daha dikkatli, özenli olmasini saglar. Varligin bütün cüzleriyle selamet, emanet, vefa, adalet ve merhamet gibi ulvi ilkeler üzerinden temas kurmak zorunda kalir.
Hakikatte bir rahmet olan dini, onun mükellefiyetlerini ve uyarilarini, insanin ayagina takilmis bir pranga gibi görüp ondan kurtulmasi gerektigini ona salik veren Bati uygarligi ve tüm seküler teklifler ve ideolojiler; insanin ve varligin özünü bozdu. Ayet-i kerimede de isaret edildigi gibi, karada ve denizde yani tüm varlikta meydana gelen bozulmalar iste bu çarpik ve metafizik idrakten yoksun ideolojilerin ayarttigi insanin eliyle olmustur. Hakikatinden, özünden, ilahî uyarilardan habersiz ya da onlara meydan okuyan zalim ve nankör insanin eliyle…
Insan, ancak ilahî uyarilara ve haberlere kulak verdigi ölçüde insan kalir. Bu uyarilara ve haberlere sirtini döndügü andan itibaren de insanligindan uzaklasir. Karsi karsiya oldugumuz bugünkü durum tam olarak bunu bize söylemektedir.