Yüce dinimiz Islam, akla son derece önem vermesiyle diger dinlerden ayrilir. Peygamber Efendimiz (sas), “Akli olmayanin dini yoktur.” buyurarak ancak akilli kimselerin dini emir ve yasaklarla sorumlu olacagini ifade etmistir. Aklin dünya islerindeki önemi inkar edilemez, ne var ki akil ahiret islerinde tek basina insana yol gösteremez. Bu hususta önce vahyin sonra da kalbin yardimina muhtaçtir. Halbuki günümüzde her seyi akilla açiklamak ilahiyat çevrelerinde bile moda olmustur. Bati’dan gelen bu rasyonalist kafa, aklina uygun görünmeyen herseyi inkar etmeye veya kendine uydurmaya gayret etmistir. Müstesriklerin eserlerini okuyan bu zevat kendilerini dine uydurmak yerine dini kendi kisir akillarina uydurmaya çalismislardir.
Sufiler arasinda akil, nakil ve kalp meselesinde en çok kafa yoranlarin basinda Imam-i Rabbani (ks) gelir ve o dini konularda akli tek ölçü yapmanin yanlis oldugu görüsündedir: “Peygamberler âlemlere rahmettirler. Allah Teala bu yüce insanlar araciligiyla bizim gibi kit akillilara kendi zatini ve sifatlarini bildirmis ve bizleri anlayisimiz nispetinde zatina ve sifatlarina mahsus yüceliklerden haberdar etmistir. Yine peygamberler vasitasiyla nelerden razi oldugunu ve nelerden hosnut olmadigini bizlere bildirmis ve dünyevi ve uhrevi menfaatlerimizi zararlarimizdan ayirma imkani bahsetmistir. Eger peygamberler olmasaydi beser akli, ne Allah’in varligini idrak edebilir ne de O’nun (cc) yüceliklerini kavrayabilirdi.” (Mektubat, III. cild, 23. Mektup)

(Yazinin tamami derginin 87. sayisinda.)