Kur’an-i Kerim’de gerek Rabbine gerekse insanlara verdigi sözlere sadakat gösterip Allah’in rizasini kazanmasi ile övülen Hazret-i Ismail (as), yine kendisi gibi bir peygamber olan Hazret-i Ibrahim’in (as) ogludur.
Hazret-i Ibrahim ömrünün büyük bir bölümünü tevhid mücadelesiyle geçirmis, basta babasi olmak üzere kavminin kendisine iman etmeyecegini anlamasi ve dahasi kendisini atese atarak öldürmeye tesebbüs etmeleri üzerine kavmini terk etme karari alarak, “Ben Rabbime, baski ve zulme ugramaksizin rahatça ibadet edebilecegim bir yere gidiyorum. O, bana mutlaka bir yol gösterecektir.” diyerek, esi Hazret-i Sare annemiz ve kendisine iman eden bir avuç insanla birlikte dogup büyüdügü sehir olan Urfa’yi birakip, Allah’in kendisine vaad ettigi bereketli topraklari içinde bulunduran Sam bölgesine dogru yola çikmisti.
Hazret-i Ibrahim, bir taraftan hicret ederken, diger taraftan da ilerlemis yasina ragmen, “Rabbim, bana hayirli ve faziletli kullarindan olacak bir evlat bagisla!” diyerek Rabbine yakarmak suretiyle bir çocuk sahibi olma arzusunu dile getiriyordu. (Saffat, 99-100) Hazret-i Ibrahim’in evlat özlemi o kadar büyüktü ki o dönemde adet oldugu üzere, “Eger Allah bana bir erkek evlat verirse, onu kendisine kurban edecegim.” diye bir adakta dahi bulunmustu. Ancak esi Sare annemiz kendisine evlat verebilecek bir durumda degildi. Esinin bu özlemini bilen Sare annemiz, Hazret-i Ibrahim’in bir evlat sahibi olabilmesi için fedakarlikta bulunarak, hizmetçisi Hacer annemizle evlenmesini istedi. Çok geçmeden Allah Teala, Hazret-i Ibrahim’e kendisine yumusak huylu, sabirli ve agir basli bir evlat sahibi olacagi müjdesini verdi. Nihayetinde ahlakiyla insanliga örnek olacak Ismail (as) dünyaya geldi.

(Yazinin tamami Ilim ve Irfan dergisinin Agustos sayisinda; sayi 72)