Muhasebeye ve tefekküre vesile olmasi dilegiyle geçtigimiz ay burada bazi notlar paylasmistim. Bu sayida da hasbihal etmeye, dertlesmeye kaldigimiz yerden devam etmek istiyorum.

V. Müslümanlar olarak bizler ümmet-i vasatiz, mutedil ümmetiz biz. Ifrat ve tefrit bize bakilarak anlasilir. Sag ve sol bize göre belirlenir. Dogu ve bati bizim yönlerimizdir. Itidal ve denge istikamettir çünkü. Asirilik ve atalet bizim tarzimiz ve yolumuz degildir. Bundan dolayi bizim disimizdaki herkes bize göre kendini konumlandirir.
Öyleyse, kendimize güvenelim ve Rabbimize inanalim. Elimizdeki saglam kaynaklara yaslanalim. Su asagilik kompleksinden kurtulalim. Birileri için rüya ve hayal olan bizim tarihimizdir, herkesin kardesçe yasayacagi bir dünya hayali bizim medeniyetimizdir. Bizim Asr-i saadetimiz birilerinin rüyasinin çok ötesindeydi. O zaman yaptik, yine yapabiliriz.

VI. Bizler sonsuz güç ve kudret sahibi olan bir Allah’a inaniriz. Allah’in indirdigi vahye inaniriz. O vahyin sah¬sinda ete-kemige büründügü bir Peygambere inaniriz. Peygamberin siretine ve güzel ahlakina inaniriz. Bunlar arasinda bir tenaküz yoktur, buna iman etmisiz. Biz mut¬lak irade sahibi olan Rabbimizin bu sünnetine ve yüce planina yürekten inanmisiz. Ne olur, Allah rizasi için, Kitap ile sünneti karsi karsiya getirmeyelim. Allah’in ve Resulü’nün arasini açmaya çalismayalim. Allah’in vahyi olan kitapla, vahyin mücessem hali olan Efendimizin sünnetini yaristirmaktan vazgeçelim. Kur’an ve sünneti tartistirip aklimizi hakem kilmayalim. Hatta daha ötesini söyleyeyim, ne olur vahyi parçalara ayirip ayeti ayetle yaristirmayalim. Bu ikilikten, bu sasiliktan ancak tevhid ile kurtulabiliriz. Müslüman muvahhiddir çünkü, birle¬yendir, birlestirendir. Bölen ve parçalayan ise kafirdir, unutmayalim.

VII. Su önemli noktayi da paylasmayi bir kardeslik görevi olarak görüyorum: Islam ruhumuzu besler ve disimizi süsler. Disimizi insa ederken ayni anda içimizi de ihya eder. Sadece kabukta kalan, özümüze, ruhumuza sirayet etmeyen bir dini anlayis eksiktir. Çürüme demisti bir yazar, evet, içe tesir etmeyen, görüntüde ve slogan düzeyinde kalan her söz ve davranis maluldür, noksandir. Iste tam bu noktada, hepimizin sekülerlesme ve dünyevilesme musibetine karsi dikkatli olmasi gerekir. Imkanlarin ve gücün cazibesine ve bastan çikariciligina karsi uyanik olmaliyiz. Hepimiz, bulundugumuz makam ve mevkiyle, sahip oldugumuz sosyal ve ekonomik statüyle ve elimize geçen imkanlarla imtihan oluyoruz. Ama hiçbirimiz o imkanlarin, gücün ya da makamlarin mutlak sahibi degildir.

VIII. Ramazan ayi bize güzellikler kazandirarak geçti. Fitratimizla yüzlestirdi bizi. Hac ve kurban mevsimini de idrak ettik. Teslimiyeti düsündük, sadakati hatirladik. Bize düsen bu vakitleri bir pilot-zaman olarak görmek ve burada kazandiklarimizi tüm bir yila tedricen yaymak olmali. Arindik, temizlendik, bitti; tekrar eski hayatimiza dönelim, diyemeyiz. Kendimizi kandirabiliriz belki ama yüce Allah’i asla kandiramayiz. Unutmayalim bu zamanlarda yaptigimiz ibadetlere, ondan sonrasi için ihlasli bir niyet ve samimi bir tevbe eslik etmediyse kaybetmisiz demektir.
Sunu aklimizdan çikarmayalim ki; Allah Teala ibadeti ve takvayi muayyen bir zamana ve mekana hasretmemis¬tir. Yogunlastirdigi zaman ve mekanlar vardir elbette, o durumlarin özel ibadetleri de vardir tabiiki ama unutmayalim bütün zaman ve mekanlarda bizden istenen ubudiyettir. Ramazan’daki ve Mekke-Medine’deki taat u ibadetimiz bundan sonrasindaki isyan ve günahlari-mizin ruhsati olamaz. Tuttugumuz oruçlar ve kildigimiz teravihler, yaptigimiz hac ve umreler, daha sonra isleyecegimiz günahlarin pesin ödenmis kefareti degildir. Gelecekteki hiçbir günahin önden temizlenmesi mümkün degildir çünkü. Hal-i hazirdaki hiçbir ibadet ömrümüzün sonuna kadar isleyecegimiz günahlarin affinin garantisini bize sunmaz.