(Bu makale, Seyh Muhammed Muta’ Haznevi Hazretlerinin sohbetlerinden derlenmistir.)
Beyefendi ve hanimefendi kardeslerim! Geçirdigim kalp krizi ve saglik problemleri nedeniyle, Seyh Hazretlerinin müritleri olan kardeslerimin, bu zayif kul için çektikleri istirabi, duyduklari üzüntü ve aciyi ve kapildiklari endiseyi çok iyi hissediyorum ve bunlarin farkindayim. Gerçekten çok ciddi ve kritik bir kalp krizi geçirdim. Sayet Allah’in lütfu olmasaydi; Müslümanlarin, dostlarin ve Seyh Hazretlerine mensup müritlerin duasi arkamizda bulunmasaydi sonuç çok üzücü ve aci olurdu. Doktorlar bana kesin ve tam istirahat tavsiye ettiler, yorulmamam gerektigini söylediler. Buna ragmen kendime sunu söyledim: Seyhin müritleri olan kardeslerimle görüsmeden, benim için hayatin ne tadi olabilir ki… Babacigimin, Seyhimin mensuplarindan uzak kalmaya nasil katlanabilirim ki… Ben fakir kul, hastalik ve güçsüzlügümle birlikte araniza katildim, huzurunuza geldim ki, sizleri görerek özlem atesimi söndüreyim, hasret gidereyim. Bu kutlu çagriya, çok degerli hayatini, Allah’in dininin yayilmasi hususunda harcayan, uzun yillarini, Müslümanlara vaaz ve irsadla geçiren; insanlara Islamiyeti ögretmek, Allah ve Resulü’nün sevgisini gönüllerine yerlestirmek; dogruluk, samimiyet, karsilikli hosgörü, merhamet, dayanisma ve yardimlasma üzere onlari yetistirmek için bir camiden bir camiye, bir sehirden bir sehre, bir ülkeden bir ülkeye, hatta bir kitadan bir kitaya kosusturmak suretiyle ömrünü feda eden seyhimiz ve mürsidimiz sehidü’l-haremeyn Seyh Muhammed Haznevi’yi anma programina katiliminizi görerek, kalbim ve gönlüm rahatlasin, diye huzurunuza geldim.
(Yazinin tamami Ilim ve Irfan dergisi Kasim 2013 sayisinda.)